Галя», Янка Брыль: краткое содержание

«Галя», Янка Брыль: краткое содержание

Удивительно и вместе с тем очень приятно, что с развитием информационных технологий не иссякает интерес читающей публики к культурному наследию прошлых лет. Например, у молодого поколения нередко возникает заинтересованность в прочтении произведения, которое написал Янка Брыль, — «Галя» (краткое содержание рассказа будет представлено в данном материале). Это закономерно, поскольку перу Янки Брыля принадлежит множество образцов художественной прозы.

Детство и юность народного писателя БССР Ивана Антоновича Брыля прошли в Западной Белоруссии. С этим краем связано большинство его повествований, в которых описывается жизнь простого народа. Одним из знаковых литературных творений автора является рассказ, вышедший в печать в 1953 году.

Трогательная история о нелёгкой женской судьбе (Янка Брыль, «Галя»)

Краткое содержание первой части рассказа сводится к описанию событий, разворачивающихся в послевоенной белорусской деревне, которая до 1939 года входила в состав Польши. Женщина по имени Галя живёт с сыном-подростком Антосем и дочкой Сонечкой на отдалённом хуторе.

Ежедневный быт семьи связан с работой в поле и уходом за домашними животными. Вся тяжёлая работа лежит на хрупких плечах женщины и её детей. Муж Галины отбывает длительный тюремный срок за спекуляцию, а его родители умерли ещё до войны. Короткими летними ночами женщина вспоминает свою ушедшую молодость, годы жизни с ненавистным человеком – отцом её детей.

Большая любовь и загубленная юность

В продолжение рассказа (Янка Брыль, «Галя») краткое содержание вмещает воспоминания главной героини о минувшей молодости. Своего отца Галя не знала, её мать — батрачка Марыля, растила дочку одна. Хоть и называли девочку в деревне байстрючкой (незаконнорождённой, безотцовщиной), да не прилипло к ней это прозвище. Ладной и работящей выросла Галя, многие ребята в деревне заглядывались на её красоту. Но сердце девушки принадлежало только одному – весёлому гармонисту Сергею. Всего-то неделю продлилось их счастье, а потом парень неожиданно исчез.

Тут-то и посватался к сироте сын зажиточного хуторянина Микола. Не хотела Галя отвечать на его ухаживания, да куда деваться? Для девушки из самой бедной в деревне семьи было большой честью выйти замуж за богатого человека. Тем более узнала Галя, что её любимый Серёжа арестован за связь с коммунистическим подпольем и неизвестно, удастся ли ему вырваться из жандармских застенков.

Янка Брыль, «Галя»: краткое содержание заключительной части

После свадьбы оказалась молодая женщина на хуторе, где потекли её серые будни, наполненные тяжёлой работой и издевательствами со стороны мужа и его родителей. Прошли годы, окончилась Вторая мировая война, а территория, где находилась деревня, стала частью Советской Белоруссии. На колхозных полях день и ночь слышен шум сельскохозяйственной техники.

Галя знает, что на одном из тракторов работает Сергей. Подросли дети Галины, но в её сердце по-прежнему не угасает любовь к этому человеку. Встретятся ли они когда-нибудь? Сможет ли быть счастлива Галя? Янка Брыль, краткое содержание рассказа которого вы только что прочитали, словно намеренно оставляет повествование неоконченным, предлагая читателю самостоятельно додумать дальнейшее развитие сюжета.

10 гадоў без Янкі Брыля. «Галоўным для яго была Беларусь»

25 ліпеня 2006 года ад нас пайшоў народны пісьменнік Беларусі Янка Брыль.

Гісторык і сябар Брыля Анатоль Сідарэвіч прыгадвае некаторыя эпізоды з жыцця пісьменніка. Пра тое, што прынёс на першае спатканне будучай жонцы Ніне Міхайлаўне, як падсмейваўся з Максіма Танка, якія меў звычкі і што лічыў галоўным у людзях.

Янка Брыль. Фота Анатоля Клешчука з архіва «Нашай Нівы».

Знаёмства Сідарэвіча і Брыля

Быў 1963 год. Я тады жыў у Тамашоўцы Берасцейскага раёна, куды прыехалі тры пісьменнікі: Сяргей Грахоўскі, Павел Кавалёў і Аляксей Пысін. Самы цесны кантакт у мяне завязаўся з Сяргеем Іванавічам, — распавядае Анатоль Сідарэвіч. — У тым жа годзе дзесьці ў апошніх нумарах часопіса «Полымя» друкавалі раман Брыля «Птушкі і гнёзды». Перад гэтым яго праанансавалі, сам Янка Брыль чытаў фрагменты на беларускім радыё, і яны мяне зацікавілі. Таму раман я прачытаў і выказаў Сяргею Іванавічу Грахоўскаму сваю думку пра яго. А Сяргей Іванавіч напісаў мне ліст, дзе гаварылася, што будзе лепш, калі я ўсё гэта напішу самому Янку Брылю. І даў мне яго адрас. Я напісаў, і з таго часу ў нас з Іванам Антонавічам завязаўся завочны кантакт. Ужо ў лістападзе 1964 года мы пазнаёміліся асабіста. Тут, у Мінску, на вуліцы Карла Маркса, 36, дзе жылі Брылі.

Памятаю, як я, 16-гадовы пацан, іду ў кампаніі з двума Іванамі. Ды якімі! Іванам Антонавічам Брылём, старэйшым за мяне на 31 год, і Іванам Аляксеевічам Скрыганам, старэйшым аж на 42 гады. І аднаго, і другога я любіў як аўтараў. І вось пачынаецца асабістае знаёмства. Мы з вуліцы Карла Маркса крочым уніз, да парка Горкага, робім круг… Дарэчы, у Брыля, як у чалавека разумовай працы, шпацыр быў абавязковы.

Анатоль Сідарэвіч. Фота Настассі Роўды.

Голас у жыцці як на радыё

Адразу пасля асабістага знаёмства я адзначыў дзве рэчы. Па-першае, голас на радыё і голас у жыцці ў Янкі Брыля амаль такі самы. А па-другое, не мог не ўразіць яго грэнадзёрскі рост.

Масей Сяднёў і Янка Брыль. Фота з архіва «Нашай Нівы»

Што найперш цікавіла ў людзях

Для Брыля было важным, наколькі чалавек надзейны. У Савецкім Саюзе ў 30-х гадах і па вайне стаяла пытанне выжывання. Што і каму можна сказаць? Што нельга? Грамадства ж было стукацкае.

Не прымаў савецкую сістэму, але званне «народны пісьменнік» ўсё адно прысвоілі

Наталля Пятроўна Машэрава, дачка Пятра Машэрава, аднойчы згадала, што калісьці яе бацька Пётр Машэраў дома ў размове сказаў пра Брыля: «Я ведаю, што ён не прымае нашу сістэму». І, ведаючы гэта, Пётр Міронавіч як першы сакратар Цэнтральнага камітэта камуністычнай партыі ўсё адно даў згоду на прысваенне Брылю звання народнага пісьменніка. Машэраў цаніў талент Брыля. І эстэтычныя меркаванні сталі ў яго вышэй за палітычныя.

Заставаўся беспартыйным

За кнігу, выдадзеную ў Лондане, Алега Бембеля выключылі з камуністычнай партыі і выкінулі з работы. Ён прыйшоў да Брыля і папрасіў падпісаць хадайніцтва перад ЦК КПБ аб аднаўленні яго ў камуністычнай партыі. Якое ж было здзіўленне Алега Бембеля, калі ён даведаўся, што народны пісьменнік Беларусі — беспартыйны.

Пяць фактаў пра Янку Брыля

Наводзьце на маркеры на калажы ніжэй, каб пабачыць факты:

Дарэчы, не былі ў КПСС і два іншыя вялікія беларускія пісьменнікі — Васіль Быкаў і Рыгор Барадулін.

Падсмейваўся з Максіма Танка

Беспартыйны, ён падсмейваўся з Максіма Танка, чалавека, які прайшоў партыйную муштроўку ў юнацтве. Казаў: «Для Максіма і прыбіральшчыца ў ЦК — вялікі аўтарытэт». Гэта было такое лёгкае пакепліванне.

Лаяў Стральцова

З Міхасём Стральцовым у яго былі вельмі цікавыя адносіны. Ён любіў яго настолькі, наколькі і не выносіў. Калі бачыў Стральцова ў хвіліну яго слабасці, Брыля гэта выводзіла з сябе: «Уяві сабе: ідзе з сеткаю, а ў ёй пляшка. Ты толькі ўяві: гэта ідзе Стральцоў!» Не мог ён з гэтым змірыцца. Але Міхась Лявонавіч ведаў, што Брыль яго любіць. І калі лаецца, то гэта так, як бацька на сына: любячы.

Упэўніў Броўку памяняць тон

У літаратуру прыйшло новае пакаленне, гэтак званае «філалагічнае», і стала «ў рожкі» са старэйшымі пісьменнікамі. Пятрусь Броўка рыхтуе даклад і, карыстаючыся высокім становішчам, мае намер размазаць па сценцы некаторых франдзёраў. Брыль падыходзіць да Броўкі і, каб ніхто не чуў, кажа: «Пётр Усцінавіч, гэта нашы дзеці. Разумны бацька дзяцей па галаве не б’е». У выніку Броўка мусіў памяняць тон і выступіў даволі памяркоўна.

Быў паклоннікам Талстога

Ён чытаў усё ці амаль усё, што публікавалася пра Льва Талстога. Неяк пажаліўся, што не чытаў ці то кнігу «Дачка», ці то кнігу «Бацька» Аляксандры Львоўны Талстой, і сказаў мне пра гэта. Я звярнуўся ў Нацыянальную бібліятэку да загадчыцы аддзела беларускай літаратуры Людмілы Мікалаеўны Рабок. Сказаў, што яе сябар, Янка Брыль, хоча пачытаць такую кнігу. І Людміла Мікалаеўна выпісала яе на сваё імя. Я аднёс кнігу Брылю і сказаў, што Людміла Мікалаеўна папрасіла вярнуць ці то праз 10 дзён, ці то праз 14. Ён кнігу прачытаў за лічаныя дні і патэлефанаваў: «Прыйдзі забяры». Я тады сказаў яму: «Вы сябе не шкадуеце. Куды вы спяшаліся?» Яму ж тады было ўжо каля 80 гадоў, а ён кнігу літаральна праглынуў. Пэўна, таму, што пра Талстога, і таму, што таленавіта напісаная.

Не цярпеў «заумь»

Калі выйшла кніга пра Максіміліяна Валошына, ён папрасіў мяне прынесці яе. Кнігу я прынёс. Брыль яе прачытаў і кажа: «І была б добрая кніга, калі б не гэтая «заумь». А там былі цэлыя літаратуразнаўчыя раздзелы, напісаныя адпаведным слэнгам. Вось гэтага Іван Антонавіч не любіў.

У яго была нават парачка моцных выразаў пра гэта, але іх пры даме паўтараць не буду. Калі ў нас пачыналіся такія размовы, ён казаў: «Зачыні дзверы». І Наталля Іванаўна, яго дачка, казала: «Ну што, ужо маты пачынаюцца?»

Казаў мне: «Паглядзі, якая класічная яснасць у Карскага, «заумі» гэтай няма». Класічную яснасць ён любіў. Калі прыгажосць стылю не ва ўрон навуковасці, а навуковасць не адмаўляе добрага стылю. Гэта ён шанаваў у працах вучоных.

Што чытаў

«Дзеяслоў» ён выпісваў, а вось «ARCHE» насіў яму я. Там яго цікавіла наша гісторыя і літаратура, а таксама мастацкія пераклады. Ён са здзіўленнем глядзеў на мае пазнакі на паліталагічных, сацыялагічных тэкстах і пытаўся: «І ты ўсё гэта чытаеш?» Гэта яго не цікавіла. Ён з вышыні свайго ўзросту глядзеў на гэтыя рэчы скептычна.

Не любіў фантастыкі. Якое ж было маё здзіўленне, калі я дазнаўся, што ён чытаў Рэя Брэдберы. Пэўна, таму, што ў Брэдберы (прынамсі ў перакладах) добры стыль. І Брыль пачаў чытаць фантастыку Рэя Брэдберы.

Шмат чытаў мемуарыстыкі і дакументалістыкі.

Сярод яго любімых пісьменнікаў быў Рамэн Ралан з яго творам «Кала Бруньён» і Шолам-Алейхем. Аўтар «Ніжніх Байдуноў» любіў творы «калабруньёнаўскага» кшталту.

Што прынёс на першае спатканне з будучай жонкай

Ніна Міхайлаўна аднаго разу мяне вельмі рассмяшыла: «Ведаеце, што ён прынёс мне на спатканне?» І, не чакаючы, што скажу я, сама адказала на пытанне: «Крытыку чыстага розуму» Імануіла Канта». Смеючыся, Іван Антонавіч пракаментаваў: «Ты ж была гімназістка, дзяўчына граматная».

З Нінай Міхайлаўнай дружба доўжылася недзе 66 год. Такая працяглая – да самай смерці жонкі – была дружба са сваёю Любоўю Андрэеўнай і ў Максіма Танка.

Сямейны рытуал

Калі застаўся ўдаўцом, Наталля, малодшая дачка, тады працавала ў выдавецтве «Мастацкая літаратура», што месціцца на праспекце Пераможцаў. А бацька яе жыў на цяперашнім праспекце Машэрава. Дык вось, у аўторак, у абедзенны перапынак, Наталля Іванаўна прыязджала да бацькі і прывозіла яму згатаванае на аўторак і сераду, у чацвер – згатаванае на чацвер і пятніцу. У суботу прыязджалі Наталля Іванаўна, старэйшая дачка Галіна Іванаўна і Андрэй Іванавіч з нявесткаю Нінай Піліпаўнай. Дзяўчаты, як называў іх Іван Антонавіч, прыбіраліся, гатавалі, а потым усе разам сядалі за стол абедаць. Гэта быў такі добры сямейны рытуал.

Што было галоўным у жыцці

Галоўным было не здзейсніць якой-небудзь нізкага ўчынку, быць прыстойным чалавекам. Не здрадзіць. Вельмі не любіў плеткароў.

За што балела сэрца

Сэрца балела за Беларусь. За будучыню Беларусі, а гэта значыць і за будучыню дзяцей, унукаў, праўнукаў. Ці застанецца Беларусь? Што гэта будзе за Беларусь? Зноў Паўночна-Заходні край ці ўсё ж такі нешта іншае?

Прыгадваецца сказ з запісаў Брыля, які чытаецца як верш-аднарадковік: «У сцягах нашых многа святла». Ён вельмі хацеў, каб над нашай краінай луналі нашыя сцягі.

Янка Брыль: Вячэрняе

Здесь есть возможность читать онлайн «Янка Брыль: Вячэрняе» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию). В некоторых случаях присутствует краткое содержание. Город: Мінск, год выпуска: 1994, категория: Современная проза / на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале. Библиотека «Либ Кат» — LibCat.ru создана для любителей полистать хорошую книжку и предлагает широкий выбор жанров:

Выбрав категорию по душе Вы сможете найти действительно стоящие книги и насладиться погружением в мир воображения, прочувствовать переживания героев или узнать для себя что-то новое, совершить внутреннее открытие. Подробная информация для ознакомления по текущему запросу представлена ниже:

• 100
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Вячэрняе: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Вячэрняе»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Янка Брыль: другие книги автора

Кто написал Вячэрняе? Узнайте фамилию, как зовут автора книги и список всех его произведений по сериям.

Возможность размещать книги на на нашем сайте есть у любого зарегистрированного пользователя. Если Ваша книга была опубликована без Вашего на то согласия, пожалуйста, направьте Вашу жалобу на info@libcat.ru или заполните форму обратной связи.

В течение 24 часов мы закроем доступ к нелегально размещенному контенту.

Вячэрняе — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Вячэрняе», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Лірычныя запісы і мініяцюры

Падрыхтаванае на падставе: Янка Брыль, Вячэрняе. Лірычныя запісы і мініяцюры, — Мінск: Выдавецтва, 1994. — 350 с.

Рэдактар: Т. М. Турчыняк

Copyright © 2013 by Kamunikat.org

Сабраныя пад такою назвай запісы, пачынаючы з 1977 года, друкаваліся ў перыёдыцы, уваходзілі ў мае кнігі, у найстражэй прасеяным мною выглядзе — у трохтомнік «Выбраных твораў».

Тут прапануецца тое з запісаў, што ў пераважнай большасці ў свой час не пабачыла свету з меркаванняў, ад аўтара незалежных.

1956

Работа гэта ці не, няхай сабе невялікая, але добрая, справа ці не, што я сяджу ў глухой нарачанскай вёсцы і, пакуль навокал ідзе барацьба за хлеб, перакладаю яшчэ адну кнігу на мову, якая — згодна меркавання многіх — асуджана самім жыццём на ціхую, натуральную смерць.

Хочацца верыць, і веру, што справа, якую раблю, патрэбная. Нашу цярплівасць мужыцкую і нашу светлую веру падтрымаў нядаўна Ленін, голас якога ў гэтым пытанні камусьці трэба было хаваць ад народа. Днямі прачытаў «К вопросу о национальностях или об «автономизации» і цяпер, разам з многімі, чакаю пленума ЦК партыі па нацыянальным пытанні, пленума, які, бясспрэчна, павінен быць ленінскім. І гэтае пытанне, гэтая справа запушчана за апошнія гады, як запушчана была сельская гаспадарка.

Рыхтуючы «Избранное», сям-там зняў, выцер «культ асобы» (радасна, што ў мяне яго параўнальна мала!). У запісах — больш, асабліва ў жалобныя дні. І нельга сказаць, што я быў няшчыры тады. Не буду выціраць або вырываць старонкі, прысвечаныя Сталіну. Шкада, што знішчыў іншыя выказванні, спалоханы правакацыйнай балбатнёй «сяброў», калі — у 1949 годзе — перапісваў, прыводзіў у парадак старыя запісы, дзе былі сённяшнія, цвярозыя думкі пра культ асобы, якія знаёмымі, маімі былі ўжо даўно.

У нашым літаратурным асяроддзі пануе атмасфера затхлай абыякавасці да лёсу сябра-пісьменніка, да лёсу літаратуры ў цэлым. Чаго варты быў адкрыты партыйны сход з дакладам Пестрака. Даклад гэты бюро рэдагавала датуль, пакуль у ім не засталіся, як аб’екты нападу, толькі тры чалавекі, якіх хварабліва ненавідзіць дакладчык, па якіх ён з асалодаю патаптаўся. А на тых, каго з даклада бюро «прынцыпова» выкрасліла, толькі бурчэў з аглядкай, не называючы імён, стрымліваючы свой рэвалюцыйны пафас. Большасць маўчала, а некаторыя «ў асноўным згаджаліся з добрым, грунтоўным» дакладам. Броўка з вышыні свайго старшынства напаў на Адамовіча: «Закрэсліванне ўсёй (!) беларускай паэзіі. » Бо той не пахваліў яго ў адным сваім артыкуле.

Адамовіч піша пра «Крыніцы» Шамякіна, слушна, тактоўна гаворыць пра белетрыстычную павярхоўнасць, якая сапраўды пагражае здольнаму пісьменніку. Хадкевіч невядома з якіх меркаванняў выступае ў абарону Шамякіна. Кіслік хлёстка лупцуе Хадкевіча. Шамякін і Хадкевіч лічаць сябе пакрыўджанымі. А Пестрак з усёй сур’ёзнасцю і тут, і там заяўляе, што цяпер, пасля яго даклада, уздымецца, і вось узнялася «бальшавіцкая прынцыповасць». Нудны, дробязлівы хаас, дзе найвыразней звініць струна: «Не чапайце толькі мяне!»

І ўсё крычым, таксама нудна і пошла, што з кожным новым творам. робім крок наперад у развіцці беларускай літаратуры.

А разумныя, сапраўды таленавітыя людзі стомлена маўчаць.

Пажылы, сімпатычны капітан «Победы» расказваў у музычным салоне пра наш вакол’еўропны шлях і з тонкім украінскім гумарам па-бацькоўску крытыкаваў пасажырскія непаладкі.

Перад гэтым старая «класная служыцельніца» Гардзееўна расказвала нам з Максімам [1] гісторыю свайго, вельмі нялёгкага, жыцця. Адзін сын, дый той інвалід вайны, адзін унучак, дый таго пакінула маці. З кошыка ў ванным пакоі старая марачка выняла скрыначку ад купленай мною ў дарогу аўтаручкі («это Бореньке») і хатні кавалак галандскага сыру, які пры тутэйшых харчах здаўся мне лішнім. Вучыся, вучыся і дурнем памрэш. Я зноў выкінуў той састарэлы сыр, які яна палажыла ў каюце на тумбачцы, а Гардзееўна потым спыталася, куды ён падзеўся і ці можна яго ўзяць. Мы ўжо наеліся, а старая кажа нам:

«Сынкі, глядзіце здароўя, бо як ты здароў, дык ты патрэбен і партыі, і радзіме. А мне вось шэсцьдзесят адзін год, член партыі з дваццаць пятага года, і ўсё працую, каб пракарміць сяк-так сям’ю, каб хоць трошкі падмацавалася пенсія. »

ЛитЛайф

Янка Брыль — белорусский советский писатель. Народный писатель Белорусской ССР (1981). Лауреат Сталинской премии третьей степени (1952). Лауреат Государственной премии Белорусской ССР имени Якуба Коласа (1982).

Родился в семье железнодорожника.

В 1922 вместе с родителями переехал на их родину в Западную Беларусь (дер. Загора (Загорье) Кореличского района Гродненской области, в то время — Польша).

Окончил польскую семилетнюю школу, поступил в гимназию, однако не мог в ней учиться из-за материальных затруднений, занимался самообразованием. C 1938 публиковал стихи и публицистику в виленском белорусском журнале «Шлях моладзі» («Путь молодежи»). В 1939 призван в польскую армию, служил в морской пехоте.

В сентябре 1939 под Гдыней попал в немецкий плен, осенью 1941 бежал и вернулся на родину; присоединился к советским партизанам. С октября 1942 — связной партизанской бригады им. Жукова, с марта по июль 1944 — партизан-разведчик бригады «Комсомолец», редактор газеты «Сцяг свабоды» («Знамя свободы», орган Мирского подпольного райкома ВКП(б)) и сатирического листка «Партызанскае жыгала» («Партизанское жигало», жигало — раскаленный прут для прожигания отверстий).

С октября 1944 жил в Минске, работал в редакции газеты-плаката «Раздавім фашысцкую гадзіну» («Раздавим фашистскую гадину»), журналах «Вожык» («Еж»), «Маладосць» («Юность»), «Полымя» («Пламя»), Государственном издательстве БССР.

C 1945 член Союза писателей СССР. В 1966—1971 — секретарь правления Союза писателей БССР. Дважды избирался депутатом Верховного Совета БССР (1963—1967, 1980—1985). Председатель Белорусского отделения общества «СССР-Канада» (1967—1990), член Белорусского ПЕН-центра с 1989. Почетный член Национальной академии наук Беларуси (1994). Скончался 25 июля 2006.

Лауреат Государственной премии СССР (1952) за повесть «У Забалоцці днее» («В Заболотье светает»), Литературной премии им. Якуба Колоса (1963) за книгу «Працяг размовы» («Продолжение разговора»), Государственной премии БССР им. Якуба Колоса (1982) за повесть «Золак, убачаны здалёк» («Заря, увиденная издалека»). В Польше награжден премиями за переводы польской литературы и укрепление дружбы между народами им. В. Петшака (1972) и авторского объединения «ЗАИКС» (1975). Народный писатель БССР (1981).

В соавторстве с Алесем Адамовичем и Владимиром Колесником он написал документальную книгу «Я з вогненнай вёскi…» («Я из огненной деревни…», 1975).

Издал несколько книг прозы для детей, сборники литературно-критических статей.

Я. Брыль известен также как переводчик с русского, украинского и польского языков. В его переводе на белорусский язык вышли отдельные произведения Льва Толстого, Чехова, Горького, Бажова и мн. др.